Większość szkół walki zorientowana jest na harmonijny rozwój ćwiczących. Za najważniejsze cele stawia sobie doskonalenie ciała i umysłu. Działania takie są szczególnie widoczne w szkołach aikido. Z tych powodów w klubach combat aikido szkolenie prowadzone jest według starannie opracowanego programu tak by od początku kształtować technikę, cierpliwość, siłę ducha, szacunek dla przeciwnika, sprawność fizyczną. Mimo, że program realizowany jest w ciągu jednego sezonu, nauka samoobrony jest ściśle podporządkowana wymaganiom technicznym. Zaawansowani adepci doskonalą swe umiejętności metodą spirali czyli w następnych latach poznają więcej szczegółów, trudniejsze formy, bardziej zaawansowane techniki.
W praktyce po roku ćwiczący poznają najważniejsze techniki i sposoby obrony. W zależności od zdolności ruchowych, zaangażowania uczestnicy zajęć potrafią po tym czasie stosować podstawowe techniki samoobrony. Zajęcia nie są jednak nastawione na wyszkolenie „zabijaków”, którzy swe umiejętności będą wykorzystywali przy byle okazji. Jak powiedział Morihei Ueshiba uczymy się aikido by doskonalić siebie a nie zmieniać innych. Udział w treningach jest więc raczej sposobem na życie a nie zdobywaniem umiejętności „narzucania swoich poglądów” innym. Dlatego też bardziej niebezpieczne techniki przekazywane są tylko zaawansowanym aikidokom, którzy zdają sobie sprawę z niebezpieczeństwa ich stosowania.
Aikido w założeniu bazuje na dźwigniach i rzutach wykonywanych po uprzednim wychyleniu przeciwnika ze stabilnej pozycji. W przeciwieństwie jednak do judo (które też bazuje na wychyleniach) techniki aikido ćwiczy się z dynamicznych ataków a wychylenia uzyskuje również się poprzez stosowanie tzw. atemi – czyli szybkich uderzeń we wrażliwe części ciała. W aikido bardzo często wykorzystuje się siłę ataku przeciwnika, szczególnie widoczne jest to w technikach kokyu-nage.
Najważniejsza różnica między aikido a CA wynika z metod treningowych, ponieważ w tradycyjnych szkołach techniki ćwiczone są przede wszystkim z uchwytów za ręce lub kimono. Doskonalenie technik odbywa się bardzo często w pozycji suwari-waza (dwóch zawodników ćwiczy w siadzie klęcznym, na piętach) lub hanmi-hantachi-waza (broniący się siedzi na piętach atakujący znajduje się w pozycji stojącej). Obrona przed uderzeniami ćwiczona jest na ogół rzadziej, doskonali się ją z dużego dystansu, najczęściej są to pojedyncze i sygnalizowane ataki. Strategia aikido pozwala również na obronę przed kopnięciami, choć nie często ćwiczy się tego rodzaju techniki. Bardzo rzadko ćwiczy się obronę przed seriami uderzeń i kopnięć. W większości przypadków nie uzupełnia się treningów o naukę umiejętności uderzeń i kopnięć co ma ujemny wpływ na opanowanie umiejętności obrony przed takimi atakami.
W trakcie szkolenia nie stosuje się żadnej formy sparringów.
Poza nielicznymi przypadkami (PUA – Ireneusz Kołodziejak, Poznańskie Stowarzyszenie Aikido Nishio – zawody form pokazowych dla dzieci) nie rozgrywane są zawody.
Program szkolenia na zajęciach combat aikido obejmuje naukę uderzeń i kopnięć pochodzących z karete i oczywiście obronę przed tymi atakami. Poza tym ćwiczona jest także obrona przed chwytami i obchwytami (chwytami opasującymi). W celu zdynamizowania ataku stosowana jest praca dystansem, atemi (pojedyncze lub w seriach) a także shocker’y (szybkie uderzenia, niekoniecznie mocne we wrażliwe części ciała) oraz tzw. timing czyli odpowiedni czas reakcji dostosowany do tempa ataku napastnika. Swoiste 'podłączenie się’ pod ruch przeciwnika szczególnie widoczne jest w szkole aikido sensei’a Hirokazu Kobayash’ego, z których to nauk najwięcej czerpią kluby Combat Aikido skupione w AZCA.
Wychylenie przeciwnika w szkole Combat Aikido oprócz atemi wykonywanych rękoma realizuje się również za pomocą uderzeń nogami.
Poza tym w systemie Combat Aikido duży nacisk kładzie się na kontrtechniki (kaeshi-waza) oraz umiejętność płynnej zmiany techniki (nagashi-waza) czyli pełniejsze stosowanie zasady aiki. Skutkuje to dokładniejszą kontrolą atakującego i panowania nad całą walką. Walka w duchu aiki nie powinna kończyć się utratą zdrowia atakującego. Nie można przecenić w takich wypadkach umiejętności zmiany techniki.
Na treningach CA ćwiczy się także techniki rzutów pochodzących ju-jitsu i judo, walkę w parterze zaczerpniętą z brazylijskiego ju-jitsu, techniki interwencyjne i samoobrony wzorowane na systemie Combat Ju-Jitsu i Krav Mga. System uczy takich samych odruchów w każdej sytuacji niezależnie od rodzaju ataku.
Wszystkie techniki podporządkowane są zasadom aiki. Doskonalenie technik odbywa się poprzez różne formy, także sparingów. Organizowane są również zawody, na których preferowanymi formułami są opracowana przez nas: Combat Aikido (swoisty konkurs technik, w którym podczas walki zawodnicy stosują techniki i zasady aikido) także Ju-Jitsu Fighting i Duo-System.
Jeśli traktujesz poważnie treningi najlepszym rozwiązaniem będzie zakup kimona-judogi tzw. plecionki, koszt nie powinien przekroczyć 130 zł, pytaj swojego instruktora jaką markę aktualnie poleca (czyt. dobra i tania). Ceny zmieniają się co sezon.
Nie. Można ćwiczyć również w np. w dresowych, spodniach i koszulce.
Jeśli spodobają Ci się treningi na pewno warto zaopatrzyć się w kimono.
Motywy uprawiania sztuk walki bywają bardzo różne. Najczęstsze podwody to nabycie umiejętności samoobrony, rywalizacja sportowa, doskonalenie ciała i umysłu. Bardzo często wymienione motywy występują łącznie. Nawet sztuki walki zorientowane przede wszystkim na sport np. judo mogą być atrakcyjne z powodu samego doskonalenia się, uczenia się sztuki. Warto by w tym miejscu wspomnieć również o naturalnej potrzebie ruchu (szczególnie u dzieci), rekreacji, przebywania w grupie ludzi o podobnych zainteresowaniach. W zależności od celów jakie sobie stawiamy, poznawanie i doskonalone technik może być realizowane w różny sposób:
- ćwiczenie technik z pozycji zatrzymanej lub w ruchu z 'bezpiecznych’ szkolnych ataków – chwytów za ręce i obchwytów tułowia (przydatnych choć nie tylko, w samoobronie kobiet),
- w formie sparingów zadaniowych, w których określone są ataki (chwyty, uderzenia, kopnięcia), ćwiczone w parach lub grupach,
- grappling – walka w stójce i parterze na chwyty bez uderzeń,
- sparingi typu semi/light contact – lekko i średnio kontaktowe, najczęściej z ochraniaczami,
- ćwiczenia kopnięć i uderzeń za pomocą przyrządów (worki, tarcze, łapki).
W sekcjach można dobrać sobie partnerów, grupy zaawansowania i sposoby doskonalenia technik. Mimo że ma to wpływ na szybkość opanowania sztuki walki i samoobrony taka forma zajęć jest mniej stresująca. Bardzo często – zachowując określony stopień bezpieczeństwa – przy określonych ćwiczeniach grupy mieszają się, dynamizowany jest w ten sposób rozwój całej sekcji. Przy takim podejściu do treningów nie ma znaczenia wiek ani płeć ćwiczących. Nie ma także znaczenia czy mamy odpowiednie przygotowanie sprawnościowe i kondycyjne.