Motywy uprawiania sztuk walki bywają bardzo różne. Najczęstsze podwody to nabycie umiejętności samoobrony, rywalizacja sportowa, doskonalenie ciała i umysłu. Bardzo często wymienione motywy występują łącznie. Nawet sztuki walki zorientowane przede wszystkim na sport np. judo mogą być atrakcyjne z powodu samego doskonalenia się, uczenia się sztuki. Warto by w tym miejscu wspomnieć również o naturalnej potrzebie ruchu (szczególnie u dzieci), rekreacji, przebywania w grupie ludzi o podobnych zainteresowaniach. W zależności od celów jakie sobie stawiamy, poznawanie i doskonalone technik może być realizowane w różny sposób:
- ćwiczenie technik z pozycji zatrzymanej lub w ruchu z 'bezpiecznych’ szkolnych ataków – chwytów za ręce i obchwytów tułowia (przydatnych choć nie tylko, w samoobronie kobiet),
- w formie sparingów zadaniowych, w których określone są ataki (chwyty, uderzenia, kopnięcia), ćwiczone w parach lub grupach,
- grappling – walka w stójce i parterze na chwyty bez uderzeń,
- sparingi typu semi/light contact – lekko i średnio kontaktowe, najczęściej z ochraniaczami,
- ćwiczenia kopnięć i uderzeń za pomocą przyrządów (worki, tarcze, łapki).
W sekcjach można dobrać sobie partnerów, grupy zaawansowania i sposoby doskonalenia technik. Mimo że ma to wpływ na szybkość opanowania sztuki walki i samoobrony taka forma zajęć jest mniej stresująca. Bardzo często – zachowując określony stopień bezpieczeństwa – przy określonych ćwiczeniach grupy mieszają się, dynamizowany jest w ten sposób rozwój całej sekcji. Przy takim podejściu do treningów nie ma znaczenia wiek ani płeć ćwiczących. Nie ma także znaczenia czy mamy odpowiednie przygotowanie sprawnościowe i kondycyjne.